Filip Szałasek

Jak pisać o muzyce

O wolnym słuchaniu

cena okładkowa 38 zł

Krytyka muzyczna we współczesnych mediach stała się ziemią niczyją. Zmuszona do nadążania za nowościami, reagowania na trendy i mody, zapomniała o swoich celach, a jej metody uległy spłyceniu. Jednocześnie od zawsze unosi się nad nią cień przesądu, że samo pisanie o muzyce to „tańczenie o architekturze”, czyli czynność nonsensowna. Zawarte w książce eseje i rozmowy Filipa Szałaska wskazują sposób wyjścia z tego impasu; autor powraca do źródeł doświadczania muzyki, pyta: co sprawia, że w zetknięciu z muzyką czujemy potrzebę utrwalenia związanych z nią doznań. Czy to w ogóle możliwe? Jak krytyka muzyczna mogłaby spożytkować odkrycia filozofii, psychologii głębi, antropologii, a nawet literaturoznawstwa. Na czym polegają jej związki z wyjaśnianiem marzeń sennych? Kiedy krytyk bywa detektywem, a kiedy toreadorem? Czy rozwiązaniem problemów może stać się odmienny sposób doświadczania muzyki – niespieszny, skupiony, „wolny”: slow listening. I czy nowy model pisania o muzyce nie powinien zakładać odwrócenia się od niej i skierowania uwagi w przeciwnym kierunku: bezpośrednio ku czytelnikowi?

Wydanie wsparli:

* * *

Karolina Kolinek-Siechowicz, „Ruch Muzyczny”
Ujęcie Szałaska dalekie jest od sztampowego potraktowania tematu pisania o muzyce. Metafory, którymi posługuje się autor, są rozbudowane i niecodzienne. A zatem: pisanie o muzyce jest niczym opisywanie snów, jest rodzajem tauromachii, jest odpominaniem, zdawaniem relacji z przeżyć intymnych. I dalej: krytyka powinna być żarliwa, wykraczająca poza konwencję (Barthe’owskie studium) i naznaczona osobowością autora (a więc ujawniająca punctum). […] Jego oryginalne ujęcie pozwala spojrzeć na krytykę muzyczną z nowej – szerszej – perspektywy, włączyć refleksję o niej w obręb refleksji o pisaniu w ogóle, a więc potraktować ją jako jedną z dyscyplin humanistyki i to wcale nie marginalną.

Aneta Błachewicz, Kulturatka.pl
Jak pisać o muzyce Filipa Szałaska zaskoczyła mnie w pełni. I zaspokoiła potrzebę otwartego przedstawienia problemów, z jakimi od lat, jak nie dziesiątek lat zmaga się krytyka muzyczna. […] Piękny, bogaty język i odwaga w przedstawianiu problemów związanych ze współczesnym światem krytyki muzycznej, zdecydowanie zasługują na bycie docenionymi przez każdego melomana, krytyka, czy też po prostu amatora muzyki.